De wijkcoördinator belt: of het gelegen komt en hoe het met me gaat? Hij wil een

afspraak maken om over mijn contractverlenging te praten. Aan de manier waarop hij

het zegt, hoor ik dat mijn contract helemaal niet verlengd gaat worden.

Ik zeg hem dat ik wel hoor wat hij wil zeggen, ook al zegt hij niks.

“Nee, nee,” antwoordt hij, “ik doe dat niet via de telefoon, daar maken we een afspraak

voor.”

Ik raak geïrriteerd en vraag door. Uiteindelijk geeft hij toe dat mijn contract niet

verlengd zal worden, maar over het waarom doet hij geen uitspraken. Wel zegt hij dat ik

het nog niet tegen mijn cliënten moet vertellen: “Dat geeft alleen maar onrust.”

We hangen op. Ik voel een soort vreugde. Klaar ben ik, officieel klaar met de thuiszorg.

Een contract dat niet verlengd wordt is hetzelfde als ontslag. Ontslagen in de thuiszorg

klinkt herkenbaar in deze tijden.

Na een half uur zit het me toch niet lekker. Ik mail de coördinator. Dat ik nu weet dat

mijn contract niet verlengd wordt, maar dat ik daarover niet ga zwijgen, tegenover

Annie en meneer van E.

Nu raakt de wijkcoördinator geïrriteerd: hij vindt me drammerig en hamert op een

afspraak. Die maken we ook, maar ik weiger te zwijgen over de afloop van mijn carrière

in de thuiszorg.

Met lood in mijn schoenen stap ik later die week bij Annie binnen. “Ach mop, wat een

toestand allemaal.” Ze gaat bezwaar aantekenen. Want haar andere hulp is ook al

ontslagen vanwege alle bezuinigingen. Ze krijgt nu nog maar twee uur hulp per week,

van iemand die ze niet kent.

Later blijkt dat de bezuinigingen teruggedraaid moeten worden. Uit het AD: Deze

bezuinigingen leidden er toe dat thuiszorgorganisaties minder werk kregen en afscheid

moesten nemen van honderden medewerkers. Amsterdam draait, na deze juridische

uitspraken, deze kortingen weer terug. Cliënten krijgen weer hun oorspronkelijke uren

hulp. Wethouder Erik van der Burg wil deze maatregel per 1 juli doorvoeren maar geeft

aan dat dit te kort dag is voor de thuisorganisaties om op tijd al die nieuwe medewerkers

te werven.

Als het niet zo treurig was, zou je op de grond liggen van het lachen. Voor de zekerheid

heb ik Thuiszorg gisteren even gemaild, of het klopt dat ze weer nieuwe mensen

aannemen? Jazeker, ik kan gewoon solliciteren.

“Nee.” antwoord ik . “Mij zien jullie niet meer terug.” Voor 6,25 euro per uur ga ik niet

het huis van een ander poetsen.